EkotoxInfo (nieautoryzowana skrócona informacja w jęsyku polskim)
Helsinki, 16 lipca 2019 – Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA) dodała 4 nowe substancje do listy kandydackiej biorąc pod uwagę ich szkodliwość na rozrodczość, zdolność do zaburzania gospodarki hormonalnej i połączenie innych niebezpiecznych właściwości. Właściwości te mogą mieć poważny wpływ na zdrowie ludzi i środowisko, powodując poziom obaw równoważny do tych powodowanych przez substancje CMR oraz PBT/vPvB.
Substancje umieszczone na liście kandydackiej do ewentualnego włączenia do załącznika XIV w dniu 16 lipca 2019 r. i ich właściwości SVHC
Lista kandydacka to lista substancji, które mogą powodować poważne skutki dla zdrowia ludzkiego lub środowiska. Substancje na liście kandydackiej są również znane jako substancje wzbudzające szczególnie duże obawy i są kandydatami do ewentualnego włączenia na listę zezwoleń (załącznik XIV). Gdy znajdą się na liście autoryzacji, wówczas przedsiębiorstwa będą musiały wystąpić o pozwolenie na dalsze stosowanie substancji po upłynięciu daty ostatecznej (sunset date).
Przedsiębiorstwa mogą mieć zobowiązania prawne wynikające z włączenia substancji na listę kandydacką. Obowiązki te mogą mieć zastosowanie do substancji wymienionej jako takiej, w mieszaninach lub w wyrobach. W szczególności każdy dostawca wyrobów zawierających substancję z listy kandydackiej w stężeniu co najmniej 0,1% musi przekazać odpowiednie informacje w dół łańcuchu dostaw oraz do konsumentów. Ponadto importerzy i producenci wyrobów zawierających tę substancję mają sześć miesięcy od umieszczenia jej na liście kandydackiej (16 lipca 2019 r.) na powiadomienia o tym ECHA. Informacje na temat tych obowiązków i powiązanych narzędzi są dostępne na stronie internetowej ECHA.
DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY (UE) 2019/983 z dnia 5 czerwca 2019 r. zmieniająca dyrektywę 2004/37/WE w sprawie ochrony pracowników przed zagrożeniem dotyczącym narażenia na działanie czynników rakotwórczych lub mutagenów podczas pracy
Wartości dopuszczalne narażenia zawodowego są elementem środków zarządzania ryzykiem na podstawie dyrektywy 2004/37/WE.
W przypadku większości czynników rakotwórczych oraz mutagenów nie jest naukowo możliwe określenie poziomów, poniżej których narażenie nie powoduje działań niepożądanych. Ustalanie dopuszczalnych wartości czynników rakotwórczych oraz mutagenów w miejscu pracy zgodnie z niniejszą dyrektywą nie wyklucza całkowicie ryzyka dla zdrowia i bezpieczeństwa pracowników wynikającego z narażenia na ich działanie w miejscu pracy (ryzyko rezydualne), ale mimo wszystko przyczynia się do znacznego zmniejszenia ryzyka wynikającego z takiego narażenia, zgodnie z podejściem stopniowym i polegającym na wyznaczaniu celów zgodnie z dyrektywą 2004/37/WE. W przypadku innych czynników rakotwórczych oraz mutagenów naukowo możliwe jest określenie poziomów, poniżej których narażenie nie powinno powodować działań niepożądanych.
Maksymalne poziomy narażenia pracowników na działanie niektórych czynników rakotwórczych lub mutagenów zostały ustanowione w postaci wartości, których zgodnie z dyrektywą 2004/37/WE nie wolno przekraczać.
w załączniku III wprowadzono zmiany dotyczące 5 substancji.
Państwa członkowskie są zobowiązane do wprowadzenia w życie odpowiednich przepisów niezbędnych do wykonania dyrektywy do dnia 11 lipca 2021 r.
Kadm i jego związki organiczne
Wartość dopuszczalna dla ośmiogodzinnego narażenia = 0,001 mg/m3 Przejsciowa wartość dopuszczalna 0,004 mg/m3 do 11 lipca 2027.
Beryl i jego związki organiczne
Wartość dopuszczalna dla ośmiogodzinnego narażenia = 0,0002 mg/m3 (Działanie uczulające na skórę i układ oddechowy) Przejsciowa wartość dopuszczalna 0,0006 mg/m3 do 11 lipca 2026.
Kwas arsenowy i jego sole, a także nieorganiczne związki arsenu
Wartość dopuszczalna dla ośmiogodzinnego narażenia = 0,01 mg/m3 Dla sektora wytopu miedzi wartość dopuszczalna ma zastosowanie od dnia 11 lipca 2023.
Formaldehyd
Wartość dopuszczalna dla ośmiogodzinnego narażenia = 0,37 mg/m3 (0,3 ppm) (Działanie uczulające na skórę)
Wartość dopuszczalna dla okrótkotrwałego narażenia = 0,74 mg/m3 (0,6 ppm) Przejsciowa wartość dopuszczalna: 0,62 mg/m3 lub 0,5ppm (3) dla sektorów: opieki zdrowotnej, usług pogrzebowych oraz tanatopraksji do dnia 11 lipca 2024 r.
4,4′-metyleno-bis (2-chloroanilina) Wartość dopuszczalna dla ośmiogodzinnego narażenia = 0,01 mg/m3 (skóra).
EkotoxInfo (nieautoryzowana skrócona informacja w jęsyku polskim)
Komitet Państw Członkowskich (The Member State Committee (MSC)) poprał holenderską propozycję identyfikacji HFPO-DA, jego soli i halogenków acylowych jako substancji wzbudzających szczególnie duże obawy ze względu na ich poważne skutki dla zdrowia ludzkiego i środowiska.
Helsinky, 27. czerwca 2019 – Komitet Państw Członkowskich (MSC) jednogłośnie zgodził się na uznanie kwasu 2-(heptafluoropropoksy)-2,3,3,3-tetrafluoropropionowego, jego soli i halogenków acylowych (obejmując również wszystkie ich izomery i kombinacje) jako substancje SVHC.
Wymienione związki są stosowane jako substancje pomocnicze w produkcji fluoropolimerów o wielu zastosowaniach, takich jak żywice fluoropolimerowe, kable i powłoki. Holandia wnioskowała o ich wpisanie na Listę Kandydacką ze względu na prawdopodobieństwo wywołania poważnych skutków dla zdrowia ludzkiego i środowiska. Poziom zagrożenia został oceniony na równoważny do substancji CMR (rakotwórczych, mutagennych i szkodliwych dla rozrodczości), czy substancji PBT/vPvB.
Na początku tego tygodnia MSC przyznało, że HFPO-DA ma duży potencjał do wywoływania skutków w środowisku naturalnym i u ludzi porzez środowisko ze względu na bardzo wysoką trwałość, mobilność w wodzie, potencjał transportu na dalekie odległości, akumulację w roślinach oraz obserwowany wpływ na zdrowie ludzkie i środowisko.
Ponadto komisja zauważyła brak znanego naturalnego procesu usuwania HFPO-DA po uwolnieniu do środowiska, co prowadzi do stałej jego obecności w wodzie i w konsekwencji do stałej biodostępności HFPO-DA i jego analogów. Zauważono również możliwe narażenie przez łańcuch pokarmowy i wodę pitną, a także trudności z odnową zanieczyszczonych mediów i usunięciem HFPO-DA z wody pitnej.
Wszystkie te czynniki składają się na wysoki potencjał wymienionych substancji do powodowania ciągłego, rosnącego i powszechnego narażenia, które trudno byłoby odwrócić. Chociaż w odosobnieniu żadna z tych właściwości nie byłaby powodem do dużego niepokoju, MSC jednomyślnie uznało, że w połączeniu powodują, że istnieją naukowe podstawy do uznania prawdopodobnych poważnych skutków dla środowiska i ludzi.
ECHA wpisze nowo zidentyfikowaną substancję SVHC na liśctę kandydacką w terminie do połowy lipca 2019 r. Po opublikowaniu zaktualizowanej liśty kandydackiej mogą pojawić się więc dodatkowe obowiązki dla przedsiębiorstw w odniesieniu do tych substancji.
W styczniu 2018 r. Po raz pierwszy przyjęto ogólnoeuropejską strategię dotyczącą tworzyw sztucznych, która jest częścią przejścia na wyższy poziom gospodarki o obiegu zamkniętym. Zgodnie z nowymi planami wszystkie opakowania plastikowe na rynku UE do 2030 r. będą podlegały recyklingowi.
Recykling tworzyw sztucznych jest również regulowany przepisami prawa chemicznego, co wiąże się z określonymi wymaganiami w stosunku do przedsiębiorców.
Rozporządzenie REACH nie ma zastosowania do odpadów. Jednakże podczas oceny bezpieczeństwa chemicznego substancji etap odpadu musi być również brany pod uwagę jako element cyklu życia substancji chemicznej.
Firma, która dokonuje odzysku odpadu staje się producentem substancji / mieszaniny / wyrobu. Od tego momentu, z wyjątkiem specjalnych wyjątków, firmy recyklingowe są zobowiązane do przestrzegania wszystkich odpowiednich wymogów REACH, takich jak każdy inny producent lub importer substancji chemicznej.
Ogólne wymagania europejskiego prawodawstwa chemicznego (przepisy REACH i CLP)
REACH (rozporządzenie (WE) 1907/2006) wymaga od producentów, importerów i dalszych użytkowników (chemikaliów) wypełnienia swoich obowiązków w zakresie oceny bezpieczeństwa i przekazywania informacji w łańcuchu dostaw. Oczywiście najbardziej rygorystyczne środki dotyczą niebezpiecznych substancji chemicznych i mieszanin. Niebezpieczne są te substancje / mieszaniny które mają co najmniej jedną niebezpieczną właściwość zgodnie z kryteriami art. 3 CLP (rozporządzenie (WE) 1272/2018). Szczególne obowiązki dotyczą substancji niebezpiecznych określonych w art. 57 rozporządzenia REACH (substancje SVHC, wzbudzające szczególnie duże obawy).
Polimery poddane odzyskowi
Podmiot przeprowadzający odzysk polimerów powinien zidentyfikować wszystkie substancje w odzyskanym materiale (np. substancje dodane w celu dostosowania właściwości fizykochemicznych materiału polimerowego lub poprawy jego wyglądu), które były pierwotnie obecne w tworzywach sztucznych poddawanych odzyskowi.
Celowo odzyskane substancje nie mogą być uważane za zanieczyszczenia, ale za substancję, dla której konieczne jest sprawdzenie, czy można zastosować wyłączenie na mocy art. 2 ust. 7 (a) d) REACH. Z tego powodu zaleca się traktowanie odzyskanego materiału jako substancji w mieszaninie (np. W przypadku selektywnego recyklingu miękkiego PCW może być konieczne zarejestrowanie odpowiednich plastyfikatorów, jeśli nie zostały jeszcze zarejestrowane).
Wymogi dotyczące substancji / mieszanin poddanych recyklingowi
Firmy dokonujące odzysku są odpowiedzialne za przekazanie informacji dotyczących bezpieczeństwa do swoich odbiorców. Zgodnie z wymogami REACH i CLP, dostawcy chemikaliów muszą przeprowadzić ocenę zagrożeń dla substancji i mieszanin, odpowiednio je sklasyfikować i oznakować. Aby tego dokonać muszą mieć informacje o wszystkich istotnych składnikach.
W przypadku niebezpiecznych substancji i mieszanin firma recyklingowa musi dostarczyć kartę charakterystyki zgodnie z art. 31 rozporządzenia REACH. Obowiązek ten ma również zastosowanie w niektórych przypadkach do mieszanin, które nie są sklasyfikowane. Nawet jeśli karta charakterystyki nie jest wymagana i tak wymagane jest dostarczenie podstawowych informacji zgodnie z art. 32 REACH.
Chociaż przepisy rejestracyjne REACH nie mają zastosowania do polimerów, producent lub importer polimerów musi zarejestrować monomery i inne substancje użyte do produkcji polimeru pod pewnymi warunkami zgodnie z art. 6 ust. Rozporządzenie REACH.
Podobnie w przypadku polimerów odzyskiwanych monomery i inne substancje muszą być zarejestrowane w celu skorzystania ze zwolnienia na mocy art. 2 ust. 7 (a) d) REACH.
Zanieczyszczenia w monomerze należy zidentyfikować i ocenić w zakresie niezbędnym do określenia profilu zagrożenia, a także do klasyfikacji i oznakowania odzyskanego monomeru.
W większości przypadków odpady polimerowe są zbierane na terenie EOG, dzięki czemu są zwolnione z rejestracji, pod warunkiem, że te substancje, z których pochodzi polimer, zostały zarejestrowane.
Wymagania dotyczące wyrobów pochodzących z recyklingu
W pierwszym etapie konieczne jest oszacowanie, czy proces odzysku prowadzi bezpośrednio do powstawania wyrobu (tj. czy pierwszy nie-odpadowy materiał w łańcuchu regeneracji jest wyrobem, a nie substancją jako taką lub substancją w mieszaninie). W odniesieniu do obecności substancji polimerowej w odzyskanym wyrobie nie ma wymogu rejestracji w ramach REACH.
Wyrobem jest przedmiot, który podczas produkcji otrzymuje określony kształt, powierzchnię lub wzór, określający jego funkcję w większym stopniu niż jego skład chemiczny. Firma jest producentem wyrobów, gdy wytwarza wyroby w UE, niezależnie od tego, w jaki sposób są wytwarzane i niezależnie od tego, czy są sprzedawane. Niezależnie od procesu produkcji, przedsiębiorstwa wytwarzające wyroby na terenie UE mogą mieć obowiązki związane z substancjami zawartymi w wyrobach.
Zgodnie z artykułem 33 rozporządzenia REACH od wytwórców wyrobów wymaga się informowania konsumentów o zawartości substancji wzbudzających szczególne obawy (SVHC) w wyrobach.
Substancje wymienione na liście kandydackiej tzw. substancje SVHC, zostały na niej umieszczone ze względu na stwarzane przez nie bardzo poważne zagrożenie dla zdrowia ludzkiego i środowiska. Pełna lista Kandydacka jest opublikowana na stronie ECHA i jest na bieżąco aktualizowana.
Każdy dostawca wyrobu zawierającego substancję SVHC musi dostarczyć odbiorcy produktu (art. 33 ust. 1) lub konsumentowi (art. 33 ust. 2) odpowiednie informacje dotyczące bezpieczeństwa, którymi dysponuje, jeżeli spełnione są oba następujące warunki:
substancja znajduje się na liście kandydackiej;
substancja jest obecna w wytwarzanych i / lub importowanych wyrobach w stężeniu wyższym niż 0,1% w/w.
Informacje powinny być przekazywane bezpłatnie odbiorcom wyrobu przy pierwszej dostawie produktu po włączeniu substancji na listę kandydacką oraz do konsumenta na jego wniosek w ciągu 45 dni kalendarzowych od otrzymania wniosku.
Jeżeli nie są potrzebne żadne dodatkowe informacje do bezpiecznego stosowania wyrobu zawierającego substancję SVHC, na przykład jeżeli narażenie można wykluczyć na wszystkich etapach cyklu życia wyrobu, w tym utylizacji, odbiorca produktu lub konsument musi przynajmniej otrzymać nazwę substancji.
Dostarczone informacje muszą zawierać wyjaśnienie, że substancja znajduje się na aktualnej liście kandydackiej i że jest to powodem dostarczenia tych informacji.
Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA) przedstawiła propozycję ograniczenia dla mikrodrobin, które są celowo dodawane do produktów stosowanych zarówno przez konsumentów jak i użytkowników profesjonalnych. Jeśli ograniczenie zostanie przyjęte, może to spowodować zmniejszenie ilości mikroplastiku uwalnianego do środowiska w UE o około 400 tysięcy ton w ciągu 20 lat.
W dniu 20 marca 2019 r. RAC i SEAC uzgodniły wniosek dotyczący ograniczeń w zakresie mikrodrobin tworzyw sztucznych zaproponowany przez ECHA.
ECHA oceniła zagrożenia dla zdrowia i środowiska, które mogą wynikać z celowego dodawania mikrodrobin tworzyw sztucznych i uznała, że wprowadzenie ogólnoeuropejskiego ograniczenia jest uzasadnione.
Wyniki oceny wskazują, że najprawdopodobniej mikrodrobiny gromadzą się w środowisku lądowym ze względu na wysokie stężenie w osadzie ściekowym często używanym jako nawóz. Znacznie mniejsza część tych mikrocząsteczek jest uwalniana bezpośrednio do środowiska wodnego.
Powodem do niepokoju jest przede wszystkim trwałość i potencjał do bioakumulacji oraz możliwość powodowania szkodliwych skutków dla zdrowia. Po uwolnieniu mikrodrobiny plastiku są niezwykle trwałe w środowisku i pozostają w nim przez tysiące lat, a ich usunięcie jest praktycznie niemożliwe. Obecnie nie jest możliwe określenie wpływu tak długoterminowego narażenia na środowisko.
Dostępność danych dotyczących potencjalnych skutków jest ograniczona, szczególnie dla środowiska lądowego, co powoduje trudności w przeprowadzeniu oceny ryzyka. Z powodu niewielkich rozmiarów mikro- i nanodrobiny, a także mniejsze cząstki, które powstają podczas degradacji mikrocząsteczek mogą być bezpośrednio spożywane i tym samym wejść do łańcucha pokarmowego. Potencjalne skutki dla zdrowia ludzkiego jak dotąd nie są jasne.
Ogólnie rzecz biorąc, stosowanie mikrocząstek plastików w produktach, za którym idzie ich uwalnianie do środowiska nie jest w wystarczający sposób kontrolowane.
Wniosek ECHA ma na celu ograniczenie ukierunkowanego dodawania mikrodrobin plastiku do produktów, które nie mogą zostać uwolnione do środowiska.
Definicja „mikrodrobin plastiku” jest szeroka i obejmuje małe, zazwyczaj mikroskopijne (mniej niż 5 mm) cząstki syntetycznego polimeru, które są odporne na (bio)degradację. Reprezentuje szeroki zakres zastosowań w produktach konsumenckich i produktach do profesjonalnego użytku w różnych sektorach. W tym w kosmetykach, detergentach, produktach do pielęgnacji, farbach i lakierach, materiałach budowlanych i produktach medycznych, a także w różnych produktach stosowanych w rolnictwie, przemyśle naftowym i gazowym.
ECHA oceniła również skutki społeczno-ekonomiczne proponowanych ograniczeń i jest świadoma, że ograniczenia mogą spowodować różne koszty w zależności od rodzaju produktu. Niemniej jednak przewiduje się, że stosowanie ograniczeń powinno być opłacalne pod względem kosztów dla wszystkich sektorów, w tym sektora rolnego, uznanego za największe źródło mikrodrobin tworzyw sztucznych.
Niektóre państwa członkowskie UE stosuje już zakazy stosowania mikrodrobin plastiku w niektórych rodzajach produktów, najczęściej w przypadku kosmetyków zmywalnych.
Obowiązki związane z europejskim rozporządzeniem dotyczącym chemikaliów, REACH już niebawem mogą zostać rozszerzone również na polimery. Ostateczny termin rejestracji substancji powyżej 1 tony minął w 2018 roku. W przypadku tworzyw sztucznych obowiązek rejestracji dotyczył monomerów oraz wszelkich substancji związanych chemicznie w cząsteczce polimeru.
Jednym z zaleceń po wykonaniu przeglądu funkcjonowania Rozporządzenia REACH (REFIT) było przygotowanie programu rejestracji polimerów.
Możliwość włączenia obowiązku rejestracji polimerów na rynek UE wynika z art. 138 ust. 2 rozporządzenia REACH:
Komisja może przedstawiać wnioski legislacyjne, gdy tylko uda się ustalić wykonalny i opłacalny sposób selekcji polimerów mających podlegać rejestracji na podstawie rozsądnych kryteriów technicznych i uzasadnionych kryteriów naukowych oraz po opublikowaniu sprawozdania dotyczącego następujących kwestii: a) ryzyka stwarzanego przez polimery w porównaniu z innymi substancjami; b) potrzeby, jeżeli taka istnieje, rejestrowania określonych typów polimerów, biorąc pod uwagę konkurencyjność i innowację, z jednej strony, oraz ochronę zdrowia ludzkiego i środowiska, z drugiej.
Komisja Europejska w swoim drugim sprawozdaniu z funkcjonowania REACH (REFIT 2018) wspomina również o trzech przeglądach: pierwszy dotyczy ewentualnej rejestracji polimerów a pozostałe dwa minimalnych wymogów informacyjnych dla substancji w o niskich tonażach (1 do 10 ton rocznie). KE zauważa, że wymóg rejestracji określonych polimerów można uznać za uzasadniony.
Komisja będzie kontynuować analizę informacji niezbędnych do oceny przystępności cenowej dodatkowych wymogów dotyczących informacji w odniesieniu do substancji o małej wielkości obrotu lub identyfikacji odpowiednich polimerów, które mogą podlegać rejestracji.
Polimery są na ogół uważane za stosunkowo bezpieczne dla zdrowia ludzkiego ze względu na ich wysoką masę cząsteczkową (ograniczającą przenikanie przez błony komórkowe). Niektóre kraje, w których istniają wymagania dotyczące rejestracji polimerów, wprowadziły do swojego systemu legislacyjnego termin „polimery o niskim zagrożeniu (polymers of low concern – PLC)”, takie polimery są zwolnione z rejestracji. Termin PLC dotyczy polimerów niesklasyfikowanych w ządnej z poniższych klas zagrożenia:
Toksyczność ostra (Acute Tox. 1 do Acute Tox. 4);
Działanie mutagenne (Muta. 1A, Muta. 1B i Muta. 2);
Rakotwórczość (Carc. 1A, Carc. 1B i Carc. 2);
Działanie szkodliwe na rozrodczość (Repr. 1A, Repr. 1B, Repr. 2, Lact.);
Zagrożenie spowodowane aspiracją (Asp. Tox. 1);
Działanie uczulające na drogi oddechowe lub skórę (Resp. Sens. 1 i Skin Sens. 1);
Działanie toksyczne na narządy docelowe – narażenie jednorazowe (STOT SE1 do SE3)
Działanie toksyczne na narządy docelowe – powtarzalne narażenie (STOT RE 1 i STOT RE 2);
Stwarzające zagrożenie dla środowiska wodnego (Aquatic Acute 1, Aquatic Chronic 1 – 4);
Stwarzające zagrożenie dla warstwy ozonowej (Ozone).
spełniający kryteria PBT lub vPvB.
Jak więc mógłby wyglądać system rejestracji polimerów REACH?
Na podstawie dokumentu opublikowanego w grudniu 2012
Rozszerzenie rejestracji monomerów – obecnie informacje zawarte w dokumentacji rejestracyjnej monomeru dotyczą wyłącznie monomeru. Wymagania mogą zostać rozszerzone na stosowanie monomeru w polimerach i określenie właściwości wszystkich rodzajów polimerów, w których monomer jest stosowany, z perspektywy cyklu życia.
W badaniu przeprowadzonym w 2015 r. na zlecenie Komisji Europejskiej obejmującym pozaeuropejskie kraje posiadające regulacje dotyczące polimerów, propozycja rejestracji polimeru jest zdefiniowana jako połączenie PLC i „grupowania polimerów”.
Podejście PLC jest zdefiniowane przez schemat decyzyjny, na podstawie którego możemy określić czy polimer można uznać za PLC (polimer stanowiący małe zagrożenie).
Elementy zawarte w drzewie decyzyjnym są następujące:
Kryteria zagrożenia: klasyfikacja CLP, obecność wybranych pierwiastków, zdolność do degradacji oraz zdolność do absorpcji wody;
Masa cząsteczkowa i zawartość oligomerów;
Obecność reaktywnych grup funkcyjnych; i
Klasa polimeru (poliestry).
Wdrożenie podejścia z ograniczonymi wymaganiami dla PLC pozwoliłoby firmom obniżyć koszty o 30-35% w przypadku rejestracji polimeru.
Podejście „grupowania polimerów” zostało opracowane, aby zapewnić, że wszystkie polimery zawarte w jednej grupie wykazują takie same zagrożenia dla środowiska i zdrowia ludzi. Podejście to może skutkować właczeniem do grupy zarówno polimerów o tych samych składnikach, ale także o różnych składach.
W praktyce system rejestracji polimerów powinien funkcjonować w ramach REACH. Ustalenie jego ostatecznego kształtu wymaga dalszych opracowań i dyskusji.
Europejska Agencja Chemikaliów (ECHA) i przedstawiciele 21 stowarzyszeń branżowych w ramach projektu rozpoczętego w 2016 roku scharakteryzowały zastosowania dodatków do tworzyw sztucznych oraz ich potencjał do uwalniania się z wyrbów. ECHA wykorzysta zebrane informacje w celu okreśnienia, które substancje stanowią potencjalne zagrożenie oraz ustalenia priorytetów dokładniejszej oceny.
ECHA posiada obecnie informacje na temat ponad 400 substancji stosowanych w UE jako dodatki do tworzyw sztucznych. Lista substancji opiera się na informacjach na temat technicznych funkcji składników oraz na danych przemysłowych dotyczących substancji produkowanych lub importowanych w ilościach przekraczających 100 ton rocznie. Należą do nich substancje stosowane jako przeciwutleniacze, środki zmniejszające palność, nukleatory, plastyfikatory, pigmenty, stabilizatory ciepła i stabilizatory UV. Dostępne są również informacje na temat rodzajów polimerów, w których najczęściej stosowane są dodatki wraz z oczekiwanymi zakresami stężeń.
Prace obejmowały również opracowanie metodologii porównywania potencjału uwalniania dodatków podczas stosowania. Wraz z informacjami o potencjalnym zagrożeniu zostaną one wykorzystane przez ECHA i państwa członkowskie do nadania priorytetu grupom substancji do szczegółowej oceny w ramach REACH.
Wykorzystując te wyniki, projekt ma na celu pomóc przemysłowi w określeniu, które zastosowania i informacje dotyczące narażenia są istotne przy określaniu bezpiecznego stosowania substancji w wyrobach i zainicjowaniu na tej podstawie potrzeby aktualizacji dokumentacji rejestracyjnej. Informacje powinny być również przekazywane w łańcuchu dostaw. Dane porównawcze informacji o uwalniniu mogą również pomóc zastąpić niebezpieczne substancje bezpieczniejszymi alternatywami.
Rozpoczęty w 2016 r. projekt bazuje na współpracy 21 stoważyszeń branżowych z różnych gałęzi przemysłu, w tym zarówno producentami dodatków polimerowych, jak i dalszymi użytkownikami. Jest to wkład w realizację celów Światowego Szczytu Zrównoważonego Rozwoju, a także strategii dotyczącej tworzyw sztucznych w gospodarce o obiegu zamkniętym.
Obecnie trwają kontrole w ramach dwóch ogólnounijnych projektów wykonawczych w celu identyfikacji niebezpiecznych substancji chemicznych w produktach konsumenckich. Pierwszy projekt koncentruje się na wyrobach i mieszaninach chemicznych przeznaczonych do zastosowań konsumenckich i profesjonalnych zgodnie z rozporządzeniem w sprawie produktów biobójczych (BPR). Drugi dotyczy zobowiązań związanych z REACH i CLP w odniesieniu do produktów importowanych. Oba projekty są realizowane we współpracy z organami celnymi.
Kontrole w ramach pierwszego projektu, dotyczącego produktów biobójczych (BEF-1) rozpoczęły się w styczniu 2019 r. i będą trwały przez cały rok. Przeprowadzone w 28 krajach UE i EOG kontrole koncentrują się na wyrobach poddanych działaniu produktów biobójczych przeznaczonych dla konsumentów i użytkowników profesjonalnych. Badane produkty obejmują na przykład odzież dziecięcą i sportową, a także produkty przeznaczone do użytku profesjonalnego, takie jak wyroby budowlane, sprzęt do basenów lub sprzęt ochrony osobistej. Kontrole te obejmują również mieszaniny chemiczne, takie jak farby i tusze.
Szczególną uwagę poświęca się nielegalnemu stosowaniu niezatwierdzonych substancji czynnych oraz zgodności z obowiązkami w zakresie etykietowania.
W przypadku projektu pilotażowego w ramach rozporządzeń REACH i CLP inspekcje rozpoczęły się w marcu 2019 r. i potrwają do jesieni. Inspektorzy i organy celne w 16 uczestniczących państwach członkowskich UE i krajach EOG współpracują w celu sprawdzenia, czy importowane produkty spełniają pewne ograniczenia ustanowione przez REACH, dotyczące niebezpiecznych chemikaliów, takich jak kadm, nikiel lub ołów. Kontrole dotyczą też odpowiedniego oznakowania produktów.
W przypadku stwierdzenia niezgodności produktów import zostanie zatrzymany i produkty nie będą mogły być wprowadzone na rynek UE. Ściślejsza współpraca między inspektorami a organami celnymi jeszcze bardziej zwiększy ochronę obywateli UE przed substancjami niebezpiecznymi.
Końcowe sprawozdanie z projektu pilotażowego w ramach REACH i CLP ma powstać około połowy 2020 roku. Wyniki projektu BEF-1 dotyczącego wyrobów i mieszanin poddanych działaniu produktów biobójczych zostaną opublikowane pod koniec 2020 roku.
